نیامد نشانی ز لیلی بی وفای من

متنی رو نوشتم که نمیگم که میتوان شعر بهش گفت

ولی قصدم شعر گفتن بود که این در اومد

و فقط خواستم شعری بگم که شعر رو دوست دارم و هیچ قصدی ندارم شایدم تاثیر احوالات اطرافیانمه که میبینم

البته در آینده نزدیک میخوام داستان یکی از دوستانم  رو بنویسم و با هم هماهنگ کردیم انشااله یه چیزه خوبی در بیاد.

نیامد نشانی ز لیلی بی وفای من
بپرسد کجایی ای مجنون وفای من

بی وفا نپرسید   ز احوال  غمگینم
که زنده، یا مرده ای سرگشته من؟

گفت اشک من رنگ شفق یافت...
حافظ  شیرازی، زبی مهری یار من

دانم  چرا  خبر  نمیگیری  ز احوالم
گویی سخت است عذاب وجدان من

درد  وجدان  آنست  که  مرا رهایی؟
یا اینکه بچشانی عشق را برای من

من  عاشقم  از  چشم عشق بنگر
که نبینم  ترس  تو را  از  عشق من

تنها  بودم  جانا در این روز و شبها
که  زهر  است  برای دل  تنهای من

لحظه ای  خواستی  برهانی  مرا
دلم را از کنج تنهایی، ای امید من؟

در  احوال  خوش  خود  با  خدایت
نگفتی بنده  خدا میگرید برای من

هادی  خموش  کن  زبان  دل را
که نیست یار خودخواه  کنار من